قسمتی از داستان هاتف

خانواده ی هاتف خیلی زیاد دنبالش گشتند اما نتونستند اثری ازش پیدا کنن

دو ماه بعد یه جنازه ی سوخته حوالی حسن آباد قم  پیدا شد که کاملا سوخته بود اما نشونه هائی از لباس و ساعت و گوشی هاتف در مکانی دورتر اما تقریبا همون حوالی  بلاخره پلیس رو متقاعد کرد و تشخیص نهائی قتل بود اما نتونستند مظنونی پیدا کنن.

با حمایت سفت و سخت خانواده هاتف از شیوا بخاطر اطمینانی که بهش داشتند و عدم هر گونه مدرک و نشونه ای از دست داشتن شیوا توی این ماجرا موضوع شک پلیس بهش منتفی شد. توی سیستم اداری هم برای هاتف حکم بازنشستگی فوت زدند و تنها وارث قانونیش شد شیوا .

گاهی همه چیز دست به دست هم میدن تا یه اتفاق خوب یا بد بیفته. انگار زمین و زمان دست به دست هم داده بودن تا نیت شوم شیوا اتفاق بیفته طوری که خودش هم باورش نمیشد.

شایدم خدا دیگه شیوا رو رها کرده بود و شیطان کاملا ازش مراقبت و محافظت می کرد.

به بهانه های مختلف سعی میکرد تنها باشه و با اینکه هنوز از شوک کارهائی که کرده بود خارج نشده بود . برای رهائی از فکر و خیال های ذهن و وجدانش سعی میکرد با دوستی های خیابونی و کافه ای خودش رو خالی کنه ، دیگه کسی مراقبش نبود و این احساس آزادی رو بهش میداد.

گاهی می نشست به خودش و کارهاش فکر میکرد از ته دلش از خودش بدش می اومد اما خیلی زود شخصیت نهفته توی اعماق وجودش بیرون می اومد میگفت تو باید آزاد باشی و حق توست که لذت ببری از زندگیت و با توجیه همه ی کارهاش در مورد ادامه زندگیش به همین روش بهش قوت قلب میداد.

هر کاری رو انجام میداد یا با هر کی دوست میشد اما  بهیچوجه نمیذاشت کسی وارد خونه ش بشه ، محیط خونه برای تنهائی هاش و زمان هائی بود که میخواست کسی رو نبینه.

شش سال گذشت و شیوا دیگه به این زندگی عادت کرده بود. تو این مدت اشتباهات خیلی زیادی رو انجام داده بود و گاها هزینه های مادی و معنوی زیاد و بعضا غیر قابل جبرانی رو متحمل شده بود.  گاهی یاد آشنائی اولش با هاتف می افتاد